Без, кешеләр, җиргә яшәү, үзеңнән соң нәсел калдыру өчен киләбез. Кыска гына гомеребез эчендә ваемсыз балачак елларыннан үсмер чакка, аннан олы тормыш бусагасына аяк атлыйбыз. Тормыш корып, балалар үстерә башлыйбыз. Дөнья мәшәкатьләренә чумып, көн-төн тормыш йөген тарткан бер мизгелдә сәламәтлегебез какшап, хастаханәгә, табибларга мөрәҗәгать итәргә мәҗбүр булабыз. Көннәр һәм төннәрнең...